Op 'n doodgewone Vrydagoggend kry ons by die werk die slegte nuus dat 'n kollega onverwags dood is. Soos wat die nuus deur die kantoor begin versprei, voel ek net meer en meer verslae. Ons het die vorige dag nog oor werkdinge e-posse gestuur.

 

Op 'n bloedige warm Woensdag is ek op pad kantoor toe, maar 'n kollega wat op pad is na die roudiens oortuig my om dit tog by te woon. Die roudiens is eerder 'n viering van haar kleurvolle lewe – haar prettige humorsin, haar verbysterende talent en kreatiwiteit, haar liefde vir haar man en seuns, haar mensekennis, die wonderlike kollega, vriendin, vrou en ma wat sy was.

 

Toe ek daar wegry was my hart steeds seer oor die geweldige verlies, maar ek het soveel bewondering gehad vir die mooi goed wat oor haar gesê is. Daar was so baie mense dat nog stoele ingedra moes word. Ek was sommer van voor af spyt dat ek haar nie beter geken het nie.

 

Die ding van die dood is dat dit 'n mens noop om weer bestekopname te doen oor jou eie lewe. Wat is werklik belangrik? Dis helaas nie pryse, belangrike titels en prestasies nie. Dís nie die dinge waaroor mense praat en wat hulle vier wanneer iemand nie meer hier is nie. Dis die ander eienskappe, die eienskappe wat mense geliefd en raakgesien laat voel, wat maak dat mense sulke mooi dinge sê.

 

Hoe sal mense my eendag onthou? Ja, dit klink dalk nou droewig om so daaroor te dink, maar ek het net weer eens besef hoe groot impak 'n mens op ander kan hê. En nou vra ek myself, hoe beleef mense my? Hoe sien mense my as ek op kantoor is? Hoe beleef my familie en geliefdes my? Wat is die dinge wat mense bybly as ek 'n vertrek verlaat?

 

Gebed: Here, help my om die lewe aan te gryp en voluit te leef. Help my ook om my lewe so te leef dat ek 'n positiewe impak op ander kan hê. Amen.